5/5/55 บันทึกข้างห้อง ICU

Sat 5 May 2012
ใช้เวลาอ่าน 1 นาที

แม่และลูก ๆ

หลังจากกลับไปสองอาทิตย์อาการของเตี่ยก็ทรงตัวหมอลองถอดเครื่องช่วยหายใจเพราะไม่อยากให้ติดท่อช่วย จะทำให้หายใจเองไม่ได้ เมื่อวานเตี่ยอาการทรุดลงการทำงานของหัวใจผิดปกติหมอต้องใช้ไฟฟ้ากระตุ้นให้หัวใจทำงานตามปกติ และต้องใส่เครื่องช่วยหายใจใหม่อีกรอบ

วันนี้มาถึงตอนตีห้ากว่า ๆ รอเยี่ยมช่วงเที่ยง 12:00-13:00 น. อาการเตี่ยดีขึ้นจากที่ครั้งก่อนลืมตาไม่ค่อยได้แต่ยกขาได้บ้าง แต่ครั้งนี้ลืมตาได้ทั้งสองข้างมองตามเสียงเรียกได้นานมากแต่เรี่ยวแรงแทบไม่มี ขยับได้แต่หน้าที่หันไปตามเสียงเท่านั้น รอบเตียงมีแต่ถุงยาที่ให้ทางเส้นเลือดเต็มไปหมด

สี่คนพี่น้องเราทำใจกันมานานแล้วละ เตี่ยแก่ทรมานมานานนับสิบปี ตอนนั้นผมเองเรียนปีสามเตี่ยออกไปตัดยอดจากแถวนากุ้งริมคลองแถวบ้าน น่าจะล้มหรือเป็นลมนี่แหละไม่มีใครเห็นแม่เล่าว่าแกพยายามคลานกลับบ้านเนื้อตัวเต็มไปด้วยโคลน หลังจากนั้นก็มีอาการซึ่งมีผลต่อสมอง จากคนที่แข็งแรงก็เริ่มทรุดลงเรื่อย ๆ เริ่มช่วยตัวเองไม่ได้ นั่งรถเข็น มีบางช่วงที่เตี่ยกลับมาเดินได้เองเช่น วันที่ผมเองรับปริญญา เตี่ยเดินได้เป็นที่น่าแปลกใจมาก

ตลอดสิบกว่าปีแม่คอยทำหน้าที่เป็นศรีภรรยาและพยาบาลที่ดีตลอดมา แม่เองก็มีโรคประจำตัวหลายโรค เข่าก็ไม่ค่อยปกติ พี่ชายพี่สาวซึ่งอยู่ไม่ไกลก็ผลัดกันมาดูแลไม่ขาด บางคนพยายามหารักแท้ในโลกนี้แต่สำหรับผมเตี่ยกับแม่นี่แหละคือรักแท้จริง ๆ แม่ทำทุกอย่าง เหมือนแม่ทำให้ลูกแบบนั้น ดูแม่กับเตี่ยแล้วผมยังนึกไม่ออกเลยว่าผมจะหาผู้หญิงดี ๆ แบบแม่ได้ที่ไหน ?

เมื่อวานหมอบอกให้ทุกคนทำใจและจะให้หมอดำเนินการอย่างไรหลังจากนี้ พวกเราก็มีมติแล้วว่าอย่าให้เตี่ยทรมานไปมากกว่านี้อีกเลย

ทุกสิ่งล้วนเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ……เมื่อคืนพี่ชายมานอนรอดูอาการเตี่ยที่โรงพยาบาลทั้งคืน วันนี้ก็ชวนผมอยู่ด้วย นั่ง ๆ นอน ๆ อยู่แถว ๆนี้ถ้ามีอะไรฉุกเฉินจะได้ทันท่วงที

ก่อนหน้า IPv6 Ready